«او الهام بخش و آموزگار این اصل اساسی بود که حقوق و وظایف در همه جا به ویژه در زندگی خانوادگی و اجتماعی و سیاسی دوشادوش یکدیگر و در کنار هم قرار دارند. از این رو کسی که انتظار دارد حقوق و آزادی و امنیّت و حرمت او از سوی دیگران رعایت گردد و شخصیّت و کرامت داشته شود، خود باید حقوق و آزادی و امنیّت و حرمت دیگران را پاس دارد.
زن و شوهری که حقوق و حرمت همتای زندگی خویش را گرامی ندارد چگونه می تواند انتظار همکاری و همیاری و حق شناسی طرف مقابل خود را خواستار باشد.»
امیر المؤمنین علی(ع) می فرمایند: هیچ گاه فاطمه از من نرنجید و او نیز هرگز مرا نرنجاند، او را به هیچ کاری مجبور نکردم، او نیز مرا آزارده نساخت، در هیچ امری قدمی بر خلاف میل باطنی من بر نداشت و هر گاه به رخسارش نظاره می کردم تمام غصّه هایم برطرف می شد و دردهایم را فراموش می کردم.
در جای دیگر می فرمایند: «به خدا قسم! هرگز کاری نکردم که فاطمه (س) خشمگین شود، او نیز هیچ گاه مرا خشمگین نکرد.»
«شیخ مفید در کتاب «الارشاد» نقل می کند:
«جِهادُ الْمَرْأه حُسْنُ التَّبَعُّلِ؛ جهاد زن، خوب شوهر داری کردن است.»
یک زن آگاه و وظیفه شناس، اگر بتواند درون خانه، محیط مساعدی را برای رشد و کمال خود و شوهر و بویژه فرزندان خویش فراهم کند تأثیر مثبت و بسیار مؤثر آن در اصلاح جامعه و اخلاق و تربیّت آحاد آن، مشاهده خواهد شد. در حقیقت زن، سهم مستقیمی در فعال نمودن سایر نیروهای سازنده ی جامعه دارد. این حدیث گویای اهمیّت وظیفه ی خانه داری است چرا که آن را به مثابه ی جهاد می داند.

پیامبر گرامی اسلام به اسماء بنت یزید که از زنان انصار بود و برای عرض سئوالی خدمت حضرت رسیده بود، فرمودند: «خوش رفتاری زنان با شوهر و جویای رضایت او شدن و دنبال کردن موافقت او، با همه ی فضایل و اعمال مردان در راه خدا برابری می کند»³.

همچنین رسول خدا(ص) می فرماید: «آیا بهترین زنان شما را معرفی نکنم؛ هر گاه شوهر را بیازارد یا ناراحت کند، با پوزش و عذرخواهی نزد شوهر آمده و دست او را بگیرد و گوید: به خدا تا تو راضی نشوی خواب به چشم من نخواهد رفت.» ¹

حضرت صادق(ص) فرمودند: «گروهی نزد پیامبر(ص) آمده عرض کردند: ما مردمی را دیدیم که برای بزرگانشان سجده می کردند، رسول خداe فرمود: اگر سزاوار بود چنین فرمانی بدهم، همانا امر می کردم، زنان برای شوهران خود سجده کنند.»²

در حدیث دیگری که فرمودند: «ملعون است، ملعون است، زنی که شوهر خود را ناراحت نموده و بیازارد و خوشبخت است، خوشبخت است، زنی که که شوهر خود را گرامی داشته و او را اذیّت نکند و در همه ی حالات فرمان او برد.»³
در هر حال زن باید در برابر شوهر خود متواضع باشد و حقّ قهر نمودن از او را ندارد. زن نباید در محیط خانه و خانواده بد زبانی نماید چرا که باعث از هم گسیختن بنیان خانواده می شود. او نسبت به شوهر خود نباید بد گمان باشد، بلکه با داشتن حس اعتماد نسبت به شوهرش صفای دل و زندگی را در محیط خانواده به ارمغان آورد. بی احترامی و یا قدرنشناسی در برابر زحمات مرد، عمل شایسته ای نبوده و مورد تأیید مکتب اسلام نمی باشد.

پیغمبر(ص) فرمودند: «شما زن ها ناسپاسگذار و نفرین گو هستید، چنان چه ده سال در خانه شوهر در ناز و نعمت به سر برید، اگر یک روز تنگدست شود یا اختلاف و اندوهی برای شما به وجود آید، لطف پیشین و احسان شوهر را نادیده گرفته می گویید؛ من هرگز از تو خیری ندیده ام.»⁴

زن نباید به خاطر هر چیز کوچکی دعوا و کشمکش را به خانه راه دهد، بلکه اگر زمانی همسرش دچار اشتباهی شد از او در گذرد، چرا که قرآن می فرماید: عفو کنید از بدی های یکدیگر تا خداوند هم گناهان شما را در روز قیامت عفو نماید (نور،22).

1ـ محدث نوری، مستدرک الوسائل، چاپ مؤسسه ی آل البیت لإحیاء التراث قم، کتاب نکاح،ج 14، ص 160.
2ـ عطیه صادق کوهستانی، زن زیباترین گل آفرینش، انتشارات نسیم حیات، چاپ دوم/1384، ص55.
3ـ حسن احمدی، زن در پیشگاه ولایت،ص 180،به نقل از بحارالانوار، ج 103،ص253.
4ـ همان، به نقل از محدث نوری، مستدرک الوسائل، کتاب نکاح، باب 70.